Seketika, terbalik dia ke 10 tahun dulu, 10 tahun yang mana pokok mangga itu menghasilkan buah mangga yang rare. Iaitu buah mangga bulat. Biasa keluarga memanggilnya mangga Apple. Mangga Apple nie dia panggil Apple sebab bentuknya yang bulat. Bila masak, uisshhh,, ummmpphhh,, seakan akan buah kuinin, tapi lagi lembut rasa nya. Selalu dulu dah petik, kalau rasa belum masak, kami akan benam buah tu dalam beras di dapur. Waktu kecikkan, mungkin Wan sangka buah tu akan bertelur dan hasilkan buah yang satu lagi.
Bercerita tentang rasa "Ranum Semerbak Kasturi". Katanya
Tapi dibalik cerita ini, dia tersedar satu perkara, selain evolusi buah mangga yang sedang meranum di pagi itu, perubahan yang baru disedari itu bila tiada lagi binatang seakan tupai atau burung datang melawat dan mematuk mana2 mangga yang dah masak dan ranum.
Mama pernah pesan "Haa petik yang tu, yang dah kena patuk tu, bukan busuk, tapi tanda dah masak tu, yang bahagian kena patuk tu boleh buang ketepi."
Bila dalam masa musim pokok nie berbuah lebat, Wan, abg dan adiknya akan panjat pokok dan balut buah2 mangga tadi untuk elak dari ditebuk burung atau dikopek tupai. Sungguh sosok lelaki ini rindu masa tu.
Perkara yang Wan sedar sebenar nya mana pergi burung dan tupai dulu dulu tu? Kenapa tak da lagi kesan2 patuk pada buah2 mangga yang gugur ke jalan TAR ni? Nak kata gombak nie kawasan berdekatan Chernobyl tak juga, tiada rasanya sisa sisi nuclear dibuang kesini. Rindu rasanya hati anak muda ini. Rindu pada kenakalan alam. Sebab disebalik patukan burung atau tupai tu, pesan yang itu tandanya buah tu dah ranum masak tak pernah dilupa.
Itu belum cerita burung/tupai yang lebih cepat dan tangkas kesan buah mana yang dah masak terlebih dulu. Tak pernah ditebuk buah tu, tapi buah tu kaler kuning kehijauan, ke masam. Powerkan?
Macam dalam hujan yang lebat, ironinya akan ada Pelangi.
Tapi hujan lebat di Kuantan/Terengganu hari tu
menyuburkan hati hati manusia
untuk saling membantu.
Memberi pada yang perlu.
Selepas hujan itu,
Selepas tuhan timpa batu atas bahu
baru kita tahu,
Betapa setiakawan itu perlu.
Coretan
Tapi dibalik cerita ini, dia tersedar satu perkara, selain evolusi buah mangga yang sedang meranum di pagi itu, perubahan yang baru disedari itu bila tiada lagi binatang seakan tupai atau burung datang melawat dan mematuk mana2 mangga yang dah masak dan ranum.
Mama pernah pesan "Haa petik yang tu, yang dah kena patuk tu, bukan busuk, tapi tanda dah masak tu, yang bahagian kena patuk tu boleh buang ketepi."
Bila dalam masa musim pokok nie berbuah lebat, Wan, abg dan adiknya akan panjat pokok dan balut buah2 mangga tadi untuk elak dari ditebuk burung atau dikopek tupai. Sungguh sosok lelaki ini rindu masa tu.
Perkara yang Wan sedar sebenar nya mana pergi burung dan tupai dulu dulu tu? Kenapa tak da lagi kesan2 patuk pada buah2 mangga yang gugur ke jalan TAR ni? Nak kata gombak nie kawasan berdekatan Chernobyl tak juga, tiada rasanya sisa sisi nuclear dibuang kesini. Rindu rasanya hati anak muda ini. Rindu pada kenakalan alam. Sebab disebalik patukan burung atau tupai tu, pesan yang itu tandanya buah tu dah ranum masak tak pernah dilupa.
Itu belum cerita burung/tupai yang lebih cepat dan tangkas kesan buah mana yang dah masak terlebih dulu. Tak pernah ditebuk buah tu, tapi buah tu kaler kuning kehijauan, ke masam. Powerkan?
Macam dalam hujan yang lebat, ironinya akan ada Pelangi.
Tapi hujan lebat di Kuantan/Terengganu hari tu
menyuburkan hati hati manusia
untuk saling membantu.
Memberi pada yang perlu.
Selepas hujan itu,
Selepas tuhan timpa batu atas bahu
baru kita tahu,
Betapa setiakawan itu perlu.
Coretan
AhmadChin
2.00a.m
No comments:
Post a Comment